Korte anekdote op de zondagavond. Dit weekend had ik een vriend aan de telefoon. Hij woont en werkt al een tijd in Londen en is werkzaam in de Londense kunstscene bij een middelgroot veilinghuis in kunsthistorie (specialismen Oude Meesters & 19e eeuws Europese kunst). Nou is hij nogal een eigengereid figuur (wat ik dan wel weer kan waarderen) en in het kunstwereldje waar het grote geld welhaast een eigen economie vormt draagt hij doodleuk een simpele Swatch onder zijn pak.Nu had hij recent een belangrijke meeting en aan tafel zaten allemaal belangrijke mensen uit het wereldje. De een nog een mooiere (vintage) Rolex dan de andere, de exclusievere merken nog daar gelaten. Tijdens het verhitte gesprek was de man die druk gebarend aan het woord was en die zelf ook een niet te versmaden klassieker om de pols had even afgeleid doordat zijn oog viel op de Swatch van die vriend. Midden in de zin stokte zijn betoog en complimenteerde hij de ode aan de eenvoud: "Nice Swatch you're wearing there!". Sommige plastic quartzjes zijn gewoon altijd goed. Altijd.
